مسجد نبوى در مدينه

از نخستين مراكز علمى در تاريخ اسلام مسجدالنبى(صلى الله عليه وآله) میباشد كه به وسيله پيامبر(صلى الله عليه وآله) و بعداز مهاجرت آن حضرت به مدينه در سال نخستین اقامت وى در آن شهر بنياد گرديد. مسجد الزهرا احمد‌آباد مشهد مسجدالنبى(صلى الله عليه وآله) به گذر زمان ايام و سپری شد فرصت، دست خوش پاره اى تحولات و اصلاحات شد تا سرنوشت به طور كنونى در آمد. آدرس مسجد الزهرا احمد‌آباد مشهد بعد از رحلت آن حضرت، بزرگان صحابه و آن‌گاه تابعان در اين مسجد به تدريس و تعليم مى پرداختند. تعليم مبانى فقه مالكى به دست بنيانگذار آن، امام مالك، در اين مسجد شروع شد. با آن تمامی اعتبار و عظمتى كه براى اين مسجد مهیا گرديد، تدريس و دعوا در زمينه مسائل دينى و علمى، حتى در حین پيامبر(صلى الله عليه وآله) نيز مخصوص و محصور به اين مسجد خلا و در خویش مدينه مساجد ديگرى، اگرچه كوچك خیس و محدودتر از مسجد گرانقدر نبوى، فعاليت آموزشى داشتند. رزرو مسجد الزهرا احمد‌آباد مشهد سازه به گفته سهيلى، در شهر مدينه خلال مسجدالنبى(صلى الله عليه وآله)نُه مسجد ديگر بود كه در تمامی آنان با اذان بلال، اقامه نماز مى شد. همچنين به گفته بكير بن عبدالله بن الاشجع كه داود و دارقطنى به ترتيب، در مراسيل و سنن خویش آن را روايت كرده اند، برای مثال آن خیر مسجد، مسجد «راتج»، مسجد «بنى عبدالاشهل»، مسجد «بنى عمروبن مندول» و مسجد «جهنيه و اسلم» بود. شماره تلفن مسجد الزهرا احمد‌آباد مشهد غزالى نيز در كتاب فاتحة العلوم چنين ياد كرده میباشد كه: «مكحول گفته میباشد: ده بدن از اصحاب فرستاده خداوند(صلى الله عليه وآله) گفتند: ما در مسجد قبا مشغول فراگيرى علم بوديم كه ناگهان پيامبر معبود(صلى الله عليه وآله) در آن جا حضور يافت و فرمود: آنچه مى خواهيد، بياموزيد و خداى شما‌را محرک ندهد، مگر آن كه بكار بنديد آنچه را كه فرا مى گيريد.»۵۸

۲ـ مسجدالحرام در مكّه: اين مسجد از مسجدالنبى(صلى الله عليه وآله) در مدينه كهن خیس میباشد. البته صرفا بعد از فتح مكه در سال هشتم هجرى، در زمينه هدف ها و اغراض اسلامى آیتم استعمال قرار گرفت. تمامى زمان امويان و نيمه اولیه بعد از ظهر عباسى از براق ترين فرآیند تعليماتى اين دانش کده گران قدر ملّى بوده میباشد. رازى به گزارش حميدى گفته میباشد: بنابر دارای اسم و رسم، مجالس رینگ فتوا در مسجدالحرام به ترتيب به عبدالله بن عباس ]م ۶۸ هـ ق[ و بعداز وى به عطاء بن ابى رباج و بعد به ابن جريج ]ابوخالد، م ۱۴۹ ق[ سپس به مسلم بن خالد رْنجى، سپس به سعيد بن تندرست قداح و بعداز وی به محمد بن اوريس شافعى ]م ۲۰۴ ق [تخصیص داشت.